O χρόνος είναι χωρίς αμφιβολία μια πρωτεύουσα διάσταση της ύπαρξής μας. Mπαίνοντας σε αυτή τη μυστηριώδη περιοχή της συνείδησης, ο συγγραφέας διερευνά τους ποικίλους τρόπους με τους οποίους βιώνεται ο χρόνος, το πώς διαφοροποιεί και διαφοροποιείται από τα ανθρώπινα συναισθήματα και τις ενορμήσεις που τα διακινούν. Kεντρική σημασία έχει η επίδραση της ψυχοπαθολογίας στην αντίληψη του χρόνου, η σχέση του χρόνου με τις νευρωτικές, οριακές, ναρκισσιστικές και ψυχωτικές καταστάσεις, καθώς και με πολλούς άλλους παράγοντες, όπως τα όνειρα, τα φάρμακα, η ηλικία και ο φόβος του θανάτου.
Eκτός από την αφθονία βιβλιογραφικών αναφορών όχι μόνο από την ψυχανάλυση και την ψυχολογία, αλλά και από τη φιλοσοφία και τις νευροεπιστήμες, το βιβλίο διανθίζεται από κλινικά παραδείγματα που ζωντανεύουν την αίσθηση του χρόνου, αργού, γρήγορου ή ακίνητου, και της απουσίας του, της αχρονικότητας.